Deze internetpagina's zijn gewijd aan de schrijver Willem Brakman. De pagina's zijn bedoeld als introductie op het schrijverschap én om relatief lastig verkrijgbaar materiaal toegankelijk te maken. Er is een bibliografie, diverse fragmenten uit het werk, schetsen en schilderijen van zijn hand, alsmede een geluidsfragment.
Gebruik het menu hiernaast om de verschillende onderdelen te zien en voor verdere informatie over De Brakmankring en de site.
NIEUW, exclusief voor WBrakman.nl:
7 oktober 2018
Enno de Witt: "Ik vrees dat het anno 2018 nodig is om te beginnen met een korte introductie van Simon Vestdijk (1898-1971), de man die sneller kon schrijven dan God kon lezen, ‘de kluizenaar van Doorn’, in zijn hoogtijdagen een ware bekende Nederlander, auteur van een enorme hoeveelheid romans en mengelwerk, zie verder de biografie die Wim Hazeu over hem schreef. Vestdijk was net als Willem Brakman (1922-2008) arts, zij het dat de laatste zijn beroep wat uitgebreider praktiseerde, en daarmee komen we meteen op een belangrijk thema uit deze briefwisseling uit de jaren zestig, die voor een groot deel gaat over middelen die Brakman kon leveren te berstrijding van de depressies waar Vestdijk onder leed en waar hij zelf niet zo eenvoudig de hand op kon leggen."
Klik HIER om verder te lezen (gebruik eventueel 'open in new window' optie: rechter muis klik)
2 september 2018
Bart Vervaeck: "Er is goed nieuws voor de Brakmanliefhebbers. Nico Keuning, die eerder al enkele indrukwekkende biografieën schreef – onder meer over Jan Arends en Bob den Uyl –, werkt sinds 2016 aan een levensbeschrijving van Willem Brakman. In De parelduiker publiceerde de biograaf onlangs een kort hoofdstuk over ‘Brakman in de oorlog’. Dat liet het beste vermoeden. Als nieuw bewijs van kwaliteit en als smaakmaker voor het grote werk verschijnt nu een selectie van de briefwisseling tussen Brakman en Simon Vestdijk. ...["
Klik HIER om verder te lezen (gebruik eventueel 'open in new window' optie: rechter muis klik
9 augustus 2018
Arie Storm: "Tegenwoordig schrijft niemand nog een brief. Dat is een goede ontwikkeling. Ik heb een hekel aan brieven. Ik houd tot op zekere hoogte wel van e-mails: als het goed is zijn die kort, ter zake en vaak minder aanstellerig. De meeste mensen kunnen nu eenmaal niet zo goed schrijven, dat was vroeger ook al het geval, dus op een lange brief van hen zit je niet te wachten; een mailtje is dan misschien net te harden..."
Klik HIER om verder te lezen (gebruik 'open in new window' optie: rechter muis klik)
15 juli 2018
5 juli 2018
Wim Noordhoek: "Dat Willem Brakman bang was voor wat er onder het wateroppervlak leeft ontdekte ik tijdens een roeitochtje over de Scheveningse 'Waterpartij'. Hij was daar als jongen vaak heen gelopen - op weg naar de tennismeisjes op De Bataaf - en wist er alles van...."
Klik HIER om verder te lezen
15 juni 2018
9 juni 2018
2 juni 2018
Wim Noordhoek: "Depressies en angstaanvallen waren toen ik er mee kennismaakte raadselkwalen waarover fluisterend werd gesproken. Er waren goeroes als Laing, Foudraine, jawel wie is van hout ligt nog wel eens op Koningsdag. Valium zag ik komen, zepinen in vele varianten, prozac en godweet wat nog meer. De ontdekking van de hyperventilatie...."
Klik HIER om verder te lezen
2 juni 2018
Wim Noordhoek: "Nico keuning is bezig met de biografie van Willem Brakman en stootte op mooie dingen als zijn briefwisseling met Simon Vestdijk, die hij als arts voorzag van middelen tegen angst en depressie waaronder hij leed. In deze brief wordt zijn stofwisseling onderzocht in Zeist..Juist verschenen en verrassend..."
Klik HIER om verder te lezen
29 mei 2018
In Mei verschijnt
Willem Brakman ging destijds regelmatig bij Vestdijk op bezoek, samen met Nol Gregoor. Op een van die avonden waren er spanningen tussen Gregoor en Brakman, op 31-10-61 schrijft Brakman aan Vestdijk:"De avond met zijn hormonale onderstromen vond ik beslist de moeite waard, al verbaas ik mij dat het verloop, ondanks alle voornemens, zo autonoom kan zijn. Dat wolkje als een manshand stond al langer aan de hemel en ik hoop maar dat je geen al te rotte indruk hebt gekregen van mijn inwendige. .."
Veel later schrijft Brakman hierover:"Eenmaal had ik op zo'n visite een venijnig twistgesprek met Nol Gregoor, op de rand van een ordinaire ruzie. Ik weet niet meer waarover, maar mijn verborgen bron was de ergernis dat Nol, van nature jaloers als geen ander hier op aarde, Vestdijk te veel afschermde. Ik had zelfs mijn jasje uitgetrokken en maakte in een wit overhemd brede en woedende gebaren. Na afloop krijtwit en uitgeput, hoorde ik Vestdijks commentaar: "Prachtig! Net de Franse Revolutie."
Klik HIER om het stuk te lezen.
Bestel het boek HIER
10 mei 2018
In Mei verschijnt
Willem Brakman ging destijds regelmatig bij Vestdijk op bezoek en kwam ook op Vestdijks werkkamer:
" Eenmaal ben ik op zijn werkkamer geweest waar ik nog geen briefkaart had kunnen schrijven. Het was er donker, op zijn tafel lag alles netjes geordend, een klein raampje met breed kozijn was haast volgestapeld met stenen die hij had gevonden in zijn leven. In een kast verwonderlijk weinig boeken, veel Simenons. De trap, de leuningen en de deur naar deze kamer waren in een afschuwelijk geel geschilderd. Hij was zonder meer een slecht causeur, luisterde liever en als het kon naar roddel. Eenmaal heb ik hem gevraagd of hij beschikkend over afluisterapparatuur die verbinding gaf met alle slaapkamers van Doorn deze ook zou gebruiken, waarop hij antwoordde: "Wat wil je, ik ben schrijver." Nee, ik heb dat geel van de overloop naar zijn kamer nooit meer ergens aangetroffen, het was de idee geel in al haar verschrikkingen."
Klik HIER om het stuk te lezen.
2 april 2018
In Mei verschijnt
In 1964 werd Willem Brakman voor de VARA radio geinterviewd door Nol Gregoor. Vestdijk kwam hierbij ook ter sprake:
Nol Gregoor: " Heb jij grote invloeden van Vestdijk ondergaan?"
Klik HIER om het stuk te lezen (laadt niet altijd goed op mobiele apparaten. Gebruik PC of Laptop bij problemen).
16 maart 2018
Willem brakman:"…Toch was er nog een kant waar het dorp zich openbaarde in oude archaïsche trekken, een kant voor kenners. Men moest er wel voor omlopen, over het hobbelige pad langs de moestuinen, langs het stuk gracht met de woonboten, en het dorp dan binnendringen via de bomenlaan, liefst in een milde schemering. Dan lagen, met stichtelijk uitzicht op de achterkant van de kerk, op een groot zwartgroen grasveld enkele gedoken boerderijen, er werd daar nog wel eens wat met mest gedaan en soms hinnikte er een paard. Soms gloeide daar een venster op een niet direct begrijpelijke plaats, of er stond een staldeur open met in de diepte een gelig peertje boven een tafel bekleed met zeildoek. Liep men vredig voorbij dan kon het zijn dat er een emmer verschoof of een melkbus. Aan deze goede zijde van het dorp was het meer zomer dan elders, er dreven bijvoorbeeld opeens lijfwarme luchtslierten over de weg of het geurde opeens zwaar naar seringen en ook was daar veel mos op de muurtjes.
Zoals gezegd liep de hoofdverkeersweg langs de rand van het dorp, comfortabel en niet al te hinderlijk, alleen bij vochtig weer of regen was het bandengesis van de passerende auto’ s over het hele dorp goed te horen. Glubke had een keer geprobeerd van de weg af lopend het punt te bereiken waar het gesis net niet meer te horen zou zijn, dit bleek echter het punt waar het gesis kon worden waargenomen van de hoofdweg van het volgende dorp…
(Uit: Willem Brakman, Glubkes oordeel, Querido)
"
3 maart 2018
Het boze ligt overal op de loer, in de mens zelf, maar ook buiten hem. Schrijver Willem Brakman heeft een uitzonderlijk scherp oog voor beide soorten kwaad. Hij ziet het in de geestloosheid van deze tijd, en in zijn eigen hoofd als hij zich verheugt in andermans ongeluk. “Wie het verleert zichzelf met opeengeklemde tanden te bezien, die is verloren.”
"
bron: Janet Luis, NRC, 27 december 1991.
Klik HIER om verder te lezen
6 februari 2018
Willem brakman:"En dan waren er de uilen, ‘zei ik, 'in een winter is deze tuin een keer bezet door uilen. Grote kokkerds zweefden aan, wel dertig stuks, die opeens, overdag, zwart en hooggeschouderd in de takken zaten, roerloos, en maar keken.
De hele dag staarden ze onophoudelijk en onbeweeglijk naar de zonderling, vanuit de sombere dennenbomen in de tuin. En er kwamen er steeds meer bij, een trek zeiden de kenners, zeldzaam maar het kwam voor. De bomen zaten vol, zo heb ik dat horen vertellen, en ze zeggen ook dat die man nazocht hoe dat precies zat met die vogels, en hij vond: Minerva, godin van de kunsten, van strijd en geneeskunde. En op zijn beurt staarde hij naar die doodstille vogels en luisterde naar het verwijtende zwijgen. Wat had hij misdaan? Waarin had hij gefaald? Hij dacht in alles.
De dierenbescherming legde slachtafval neer: op sombere takken van sombere bomen, op het gras en op de sombere treden naar de achterdeur van de kerk. Het bracht hen niet in beweging, maar
's ochtends was alles weg, of bijna alles, sommige lellen lieten ze liggen, die werden zwart en stonken.
Daar aan kinderen was gevraagd het om de vogels niet verder te vertellen, verschenen de belangstellenden in drommen: fotografen, wandelaars, kijkers, praters, preparateurs. Zo verdwenen de vogels langzamerhand, dag na dag tot er nog maar twee overbleven, dicht naast elkaar, roerloos als waren ze reeds opgezet, maar nimmer aflatend in hun staren. Het was, omdat ze de laatsten waren van de groep, een bijna ondraaglijk staren geworden, en toen ook die vogels weg waren bleef dat staren tussen de bomen hangen, tussen de koude, stijve takken.
(Uit: Willem Brakman, Comeback, Querido)
"
21 januari 2018
Willem brakman:"Het kan lang duren, maar dan ineens schiet er een vlam uit het smeulend vuur. Regelmaat doet de allergrootste hindernissen overwinnen. Twee jaar geleden begon ik aan Proust en vorige maand was ik zover: ik had alle vijftien Gallimarddelen gelezen. Nu probeer ik Lukács onder de knie te krijgen, en het zal me lukken.
Ik ben een fanaatlezer en een fanaatschrijver. Dat komt omdat ik bang ben dat ik de wereld op een dag niet meer zal begrijpen. Dat het een onsamenhangend geheel voor mijn ogen wordt. Nu begrijp ik veel niet, maar de grote verbanden zie ik wel. Dat moet zo blijven!
Ik vrees de chaos.
Schrijven is zinvol ordenen.’"
Klik HIER om verder te lezen
3 januari 2018
Bart Vervaeck:"Brakman lezen is tegen de wind in lopen: duizenden beelden komen op de lezer afgewaaid maar geen enkel beeld laat zich afzonderen of vatten want het is ‘alleen maar’ wind, het is de turbulentie van het onzichtbare en het afwezige. Mensen die alsmaar wind mee en bergaf willen lopen, kunnen Brakman beter ongelezen laten. Maar voor wie houdt van wind op kop en steile wegen, is Brakman de aangewezen (zij het niet erg betrouwbare) gids."
Klik HIER om verder te lezen
xhtml 1.0 | contact | disclaimer | copyright
