Deze internetpagina's zijn gewijd aan de schrijver Willem Brakman. De pagina's zijn bedoeld als introductie op het schrijverschap én om relatief lastig verkrijgbaar materiaal toegankelijk te maken. Er is een bibliografie, diverse fragmenten uit het werk, schetsen en schilderijen van zijn hand, alsmede een geluidsfragment.
Gebruik het menu hiernaast om de verschillende onderdelen te zien en voor verdere informatie over De Brakmankring en de site.
NIEUW, exclusief voor WBrakman.nl:
2 april 2018
In Mei verschijnt
In 1964 werd Willem Brakman voor de VARA radio geinterviewd door Nol Gregoor. Vestdijk kwam hierbij ook ter sprake:
Nol Gregoor: " Heb jij grote invloeden van Vestdijk ondergaan?"
Klik HIER om het stuk te lezen (laadt niet altijd goed op mobiele apparaten. Gebruik PC of Laptop bij problemen).
16 maart 2018
Willem brakman:"…Toch was er nog een kant waar het dorp zich openbaarde in oude archaïsche trekken, een kant voor kenners. Men moest er wel voor omlopen, over het hobbelige pad langs de moestuinen, langs het stuk gracht met de woonboten, en het dorp dan binnendringen via de bomenlaan, liefst in een milde schemering. Dan lagen, met stichtelijk uitzicht op de achterkant van de kerk, op een groot zwartgroen grasveld enkele gedoken boerderijen, er werd daar nog wel eens wat met mest gedaan en soms hinnikte er een paard. Soms gloeide daar een venster op een niet direct begrijpelijke plaats, of er stond een staldeur open met in de diepte een gelig peertje boven een tafel bekleed met zeildoek. Liep men vredig voorbij dan kon het zijn dat er een emmer verschoof of een melkbus. Aan deze goede zijde van het dorp was het meer zomer dan elders, er dreven bijvoorbeeld opeens lijfwarme luchtslierten over de weg of het geurde opeens zwaar naar seringen en ook was daar veel mos op de muurtjes.
Zoals gezegd liep de hoofdverkeersweg langs de rand van het dorp, comfortabel en niet al te hinderlijk, alleen bij vochtig weer of regen was het bandengesis van de passerende auto’ s over het hele dorp goed te horen. Glubke had een keer geprobeerd van de weg af lopend het punt te bereiken waar het gesis net niet meer te horen zou zijn, dit bleek echter het punt waar het gesis kon worden waargenomen van de hoofdweg van het volgende dorp…
(Uit: Willem Brakman, Glubkes oordeel, Querido)
"
3 maart 2018
Het boze ligt overal op de loer, in de mens zelf, maar ook buiten hem. Schrijver Willem Brakman heeft een uitzonderlijk scherp oog voor beide soorten kwaad. Hij ziet het in de geestloosheid van deze tijd, en in zijn eigen hoofd als hij zich verheugt in andermans ongeluk. “Wie het verleert zichzelf met opeengeklemde tanden te bezien, die is verloren.”
"
bron: Janet Luis, NRC, 27 december 1991.
Klik HIER om verder te lezen
6 februari 2018
Willem brakman:"En dan waren er de uilen, ‘zei ik, 'in een winter is deze tuin een keer bezet door uilen. Grote kokkerds zweefden aan, wel dertig stuks, die opeens, overdag, zwart en hooggeschouderd in de takken zaten, roerloos, en maar keken.
De hele dag staarden ze onophoudelijk en onbeweeglijk naar de zonderling, vanuit de sombere dennenbomen in de tuin. En er kwamen er steeds meer bij, een trek zeiden de kenners, zeldzaam maar het kwam voor. De bomen zaten vol, zo heb ik dat horen vertellen, en ze zeggen ook dat die man nazocht hoe dat precies zat met die vogels, en hij vond: Minerva, godin van de kunsten, van strijd en geneeskunde. En op zijn beurt staarde hij naar die doodstille vogels en luisterde naar het verwijtende zwijgen. Wat had hij misdaan? Waarin had hij gefaald? Hij dacht in alles.
De dierenbescherming legde slachtafval neer: op sombere takken van sombere bomen, op het gras en op de sombere treden naar de achterdeur van de kerk. Het bracht hen niet in beweging, maar
's ochtends was alles weg, of bijna alles, sommige lellen lieten ze liggen, die werden zwart en stonken.
Daar aan kinderen was gevraagd het om de vogels niet verder te vertellen, verschenen de belangstellenden in drommen: fotografen, wandelaars, kijkers, praters, preparateurs. Zo verdwenen de vogels langzamerhand, dag na dag tot er nog maar twee overbleven, dicht naast elkaar, roerloos als waren ze reeds opgezet, maar nimmer aflatend in hun staren. Het was, omdat ze de laatsten waren van de groep, een bijna ondraaglijk staren geworden, en toen ook die vogels weg waren bleef dat staren tussen de bomen hangen, tussen de koude, stijve takken.
(Uit: Willem Brakman, Comeback, Querido)
"
21 januari 2018
Willem brakman:"Het kan lang duren, maar dan ineens schiet er een vlam uit het smeulend vuur. Regelmaat doet de allergrootste hindernissen overwinnen. Twee jaar geleden begon ik aan Proust en vorige maand was ik zover: ik had alle vijftien Gallimarddelen gelezen. Nu probeer ik Lukács onder de knie te krijgen, en het zal me lukken.
Ik ben een fanaatlezer en een fanaatschrijver. Dat komt omdat ik bang ben dat ik de wereld op een dag niet meer zal begrijpen. Dat het een onsamenhangend geheel voor mijn ogen wordt. Nu begrijp ik veel niet, maar de grote verbanden zie ik wel. Dat moet zo blijven!
Ik vrees de chaos.
Schrijven is zinvol ordenen.’"
Klik HIER om verder te lezen
3 januari 2018
Bart Vervaeck:"Brakman lezen is tegen de wind in lopen: duizenden beelden komen op de lezer afgewaaid maar geen enkel beeld laat zich afzonderen of vatten want het is ‘alleen maar’ wind, het is de turbulentie van het onzichtbare en het afwezige. Mensen die alsmaar wind mee en bergaf willen lopen, kunnen Brakman beter ongelezen laten. Maar voor wie houdt van wind op kop en steile wegen, is Brakman de aangewezen (zij het niet erg betrouwbare) gids."
Klik HIER om verder te lezen
xhtml 1.0 | contact | disclaimer | copyright
